Żyzne gleby Turcji cz. 4

Żyzne gleby

Środkowa Anatolia to jakby wielki spichlerz Turcji. Gleby są tu żyzne a uprawia się na nich winorośle, zboża i warzywa, hoduje owce i bydło. Nazwa Anatolia pochodzi od greckiego „anatole” oznaczającego wschód. Używana była przez starożytnych greków do określenia Azki mniejszej zwłaszcza wybrzeży skolonizowanych przez greków. Przejęta przez Turków osmańskich została ich prowincją obejmującą Azję Mniejszą. Kybele była głównym obiektem rytuału płodności w osadzie Galtal Heik z później epoki kamienia. Hejki czyli wzgórza stanowiły dla naszych przodków dogodne miejsce do budowy osiedli.

Ich położenie i układ odzwierciedlają proces przejścia z kultury zbieracko-łowieckiej do osiadłej, rolniczej. W stanowisku archeologicznym Meczeta Hejk odkryto miedzy innymi ceramikę zdobioną geometrycznymi motywami i malunki naścienne ze scenami łowieckimi. Rekonstrukcja domostw pozwoliła stwierdzić, ze już siedem tysięcy lat przed naszą erą osadnicy zajmowali się hodowlą zwierząt domowych. Domy były dwupoziomowe, wchodziło się do nich po drabinie przez otwór w dachu. Gatal Heik to pierwsze znane miasto w historii ludzkości, które dysponowało kanałami nawodniającymi. Prehistoryczne miasteczko, które przez wieki spoczywało pod ziemią rozciągało się na długości kilku kilometrów. Archeologowie odnaleźli tu halę targową, ogromne spichlerze, piwnice z winem i łaźnie. Mieszkańcy dysponowali przemyślnym systemem wentylacyjnym, własną siecią wodną i rozbudowanymi fortyfikacjami. Domy  z kamienia i cegły były bardzo solidne choć ich przestrzeń mieszkalna bardzo skromna.